Vorige week was ik een weekend op stilteretraite. En ik vind het heerlijk. Een heel weekend voor mezelf, alleen ik en mijn gedoe van binnen.
Tenminste, dat denk ik lang van tevoren als ik me opgeef. De realiteit is dat hoe dichter het nadert ik opzie om mijn lieve kindjes een HEEL weekend te moeten missen (ze kunnen mij toch niet een HEEL weekend missen).
En ik vraag me af of ik eigenlijk wel zin heb om alleen maar te luisteren naar het gebabbel en gedoe in mezelf. Geen uitvluchten mogelijk, niet kletsen, niet lezen, geen contact, alleen maar ik en mijn gedoe.
De kinderen breng ik weg, de jongste moet eerst naar zwemles, dan vertrek ik en haalt papa ze op. De jongste begint te huilen. 'Ik wil niet naar zwemles'. Dit heb ik nog nooit van hem gehoord. 'Ik wil thuis blijven met joouuouu'. Daar gaat mijn moederhart. Ze kunnen me echt niet missen een HEEL weekend. Ik ben een slechte moeder, dat ik zomaar een HEEL weekend weg ga. 'Kom maar lieverd, dan gaan we nu nog even lekker knuffelen'.
De kinderen weggebracht, met schuldgevoel.
Adem halen. Het is ok. Ze gaan een leuk weekend tegemoet met de mannen.
In het donker en de stromende regen op weg naar mijn bestemming. Het staat helemaal vast onderweg. Zou ik wel op tijd aankomen? Bonkend hart, snelle adem (mijn hoofd zegt: 'te laat komen = Verschrikkelijk!'). O nee, het geeft niet als ik te laat kom. Ademhalen. Rustig rijd ik verder.
Het is extra donker door de regen. Ik mis een afslag, scheldkanonnade in mijn hoofd.....nu kom ik zeker te laat. O, nee. Ademen. Misschien ben ik op tijd en anders is het niet erg. Drie uur later kom ik aan, op tijd. Voor nu alleen maar blij dat ik ben aangekomen.
En ik heb er toch wel echt zin in, nu ik hier eenmaal ben.
Het weekend staat in het teken van vriendelijkheid. We wisselen yoga af met zit- en loopmeditatie. Zaterdagmiddag krijgen we de ruimte om onze eigen beoefening op te pakken zoals we het willen. Er wordt gedeeld dat we niet te streng voor onszelf hoeven te zijn.
Maar ik kom hier juist om mezelf eens onder de loep te nemen. Om mijn beoefening uit te diepen. Ik wil nou juist blijven zitten. Ben ik te streng voor mezelf? Nee, ik wil dit.
Het is wel prettig om zelf te bepalen wat we doen. Ik blijf uiteindelijk uit mezelf een uur zitten en ben verbaasd dat het zo lang is geweest. Ik doe vervolgens een loopmeditatie van drie kwartier. Zonder dat het hoeft. Maar gewoon omdat ik het wil. Van moment tot het moment ervaren wat er zich bij me afspeelt. Daar kom ik in het dagelijks leven niet zo minutieus aan toe.
Ik kom terug van het weekend. De jongste zegt dat hij me zo erg gemist heeft, dat hij me nu nog mist, terwijl hij me bedelft met kusjes. (maar ze hebben het ook superleuk gehad!)
En ik ben blij dat ik thuis ben. Ik ben ook blij dat ik gegaan ben, weer opgeladen, gereset. Klaar om weer met meer mindfulness het dagelijks leven in te stappen.
Comments