Een week voor het begin van een nieuwe mindfulness training, had ik een pittige week.
De vader van een vriendin was stervende en ik ben daar die week nauw bij betrokken geweest.
Later naar bed en emotioneel heftig, dus ik was aardig moe.
De avond voor de training, ben ik daarom extra vroeg naar bed gegaan om een goede start te kunnen maken.
Maar om 22u begon de jongste te huilen en te jammeren. Het jammeren ging over in krijsen. Hij had verschrikkelijke hoofdpijn. Ook had hij flinke koorts.
Dat vertrouwde ik niet helemaal, alert op deze signalen die kunnen duiden op hersenvliesontsteking.
Ik belde de huisartsenpost en ook zij vertrouwden het niet. 'Kan hij zijn kin op zijn borst leggen?' De jongste: ' Neehee, dat doet pijhijn.' Alle alarmbellen aan. 'Komt u maar even langs mevrouw'.
Ondertussen zoonlief een paracetamol gegeven.
Snel wat kleertjes aangedaan (en ik zelf ook), de auto in en op weg naar de huisartsenpost.
Terwijl we in de auto zitten, wordt zoonlief rustig. 'Het gaat al wel weer hoor mam'.
'oh, ok' (kom ik daar dus weer aan op de huisartsenpost als overbezorgde ouder, niets aan de hand meer met de kleine). Goed, we zijn toch al onderweg, dus dan maar even doorrijden.
Dokter: ' nee hoor, alles is ok, gewoon een virusje.' 'Ja', probeer ik nog uit te leggen, 'nu gaat het weer, maar net thuis was hij echt heel heftig aan het huilen hoor', probeer ik de boel nog een beetje gunstig over te laten komen.
Enigszins gegeneerd, maar vooral heel erg opgelucht dat er niks ernstigs aan de hand is, rijden we terug naar huis.
Als de kleine al weer in bed ligt (gelijk in diepe slaap natuurlijk), lig ik klaarwakker naar het plafond te staren. Het is ondertussen 1.30u en de wekker gaat om 7u.
Gedachten racen door mijn hoofd 'hoe moet dit nou straks', 'ik red het nooit om een goede training te geven als ik zo moe ben'.
Nee, wacht. STOP.
Ademen.
Ik weet niet hoe het straks gaat.
Ik weet wel als ik hier over ga liggen piekeren, ik dan nog minder slaap heb.
Dus, focus, aandacht naar het lichaam, bodyscan.
Ik val in slaap.
De volgende morgen ben ik een beetje moe, maar het gaat.
De training start ik met een anecdote over de nacht ervoor. Hoe mindfulness me hielp op dat moment. 'Oh, dat zou ik ook wel willen kunnen' hoor ik iemand zeggen.
' Juist, en dat ga ik jullie nu leren'.
De eerste bijeenkomst verliep heel soepel.
De dagen erna was ik moe.
En dat was alles.
