En ineens is er een week om. Een week waarin er niets uit mijn handen is gekomen. Een week waarin ik alleen maar lamlendig op bed en de bank heb kunnen liggen. Al mijn afspraken af heb moeten zeggen. Mijn verjaardagsfeestje moest cancelen. Yep, de griep sloeg toe. Waardoor ik drie dagen met koorts op bed lag, met knallende hoofdpijn, keelpijn, oorpijn, misselijk en ellendig. En daarna nog dagen nodig had om weer aan te sterken.
Maar ook daarin, misschien zelfs juist daarin, zag ik weer een oefening. Kan ik mindful ziek zijn? En wat doet dat dan voor me?
Vrijdagavond, ik voel me niet zo lekker, ik kruip mijn bed in. Het is zo koud, twee dekens helpen me niet. Ik ga een warme douche nemen, maar ik begin zo te beven, trillen en klappertanden dat ik de douchekop nauwelijks vast kan houden. Shit, de griep, denk ik gelijk. Niks aan te doen dan aan over te geven. Ik lig weer in bed. Knallende hoofdpijn, misselijk. Ik probeer me erin te ontspannen, adem naar de pijn toe. De hoofdpijn wordt minder, de misselijkheid verdwijnt. Fijn. Ik probeer me te focussen op mijn lijf. Die is nu keihard aan het knokken tegen een binnengedrongen virus. Ik moet goed voor haar zorgen nu, rust nemen, ontspannen.
Buiten regent en waait het. Ik voel me dankbaar dat ik in een warm bed lig. Ik denk aan mensen die geen warme, veilige plek hebben en dan ziek worden. Ik voel enorme compassie.
Ik twijfel om een paracetamol te nemen. Dan voel ik me beter, kan beter slapen, maar dat moet mijn lijf ook weer afbreken. En die is al zo hard aan het werk. Toch maar een paracetamol.
Die nacht wordt ook onze zoon ziek, hij blijft de hele nacht door spugen. Gelukkig neemt mijn partner dit op zich. Ik voel me een beetje schuldig, maar vooral heel dankbaar.
De volgende dag. Ik hoopte nog op een kort maar krachtig griepje, zodat ik vandaag mijn verjaardag kan vieren. Maar nee, het gaat hem echt niet worden. Ik app de groep dat het niet door gaat.
De dag bestaat uit één lange 'informele oefening', waarbij ik alleen maar aanwezig ben in het moment. Soms staar ik een uur uit het raam, regendruppeltjes volgend die naar beneden rollen. Het werkt rustgevend. Ik probeer zo goed als het gaat mijn lijf te ontspannen, zodat die haar werk kan doen. Zondag gaat het nog niet beter. Ik heb nu echt wat te accepteren, los te laten. Vanavond is mijn training en ik wil deze niet afzeggen. Ik ga in de weerstand. Ik wil dit niet. Mijn lijf spant aan, hoofdpijn neemt toe. Mijn hele lijf doet pijn, spierpijnen. Het gaat echt niet, ik moet het afzeggen. Ik hak de knoop door, het kan niet anders. Ik voel gelijk de spanning wegvloeien.
Maandag word ik wakker, gaat het nu beter? Ik sta op, nee, dat valt tegen. Mijn jongste blijft bij mij thuis, ook nog steeds ziek. Een vriendin biedt aan mijn oudste naar school te brengen. In de middag gaat het iets beter met ons. De koorts is weg, ik voel het. Ik ben trots op mijn lijf: het virus is verslagen! Maar nu moet mijn lijf nog herstellen, die heeft alleen maar keihard gewerkt.
Dinsdagnacht is zoonlief toch nog ziek. Hij wordt huilend wakker. Ik wil mijn partner, die zich ondertussen ook niet zo lekker voelt, niet nog meer belasten. Ik sta dus maar op. Maar nadat ik een tijdje sta, voel ik me niet goed worden. Al het bloed trekt uit mijn hoofd, ik moet gaan zitten, hoofd naar beneden anders ben ik bang dat ik flauw val. Ik kruip over mijn partner heen terug in bed, maar mijn lieve kleintje begint weer te huilen. Het gaat weer. Ik was waarschijnlijk te snel opgestaan na dagen plat liggen. Ik kruip naast mijn kleintje in zijn bed, ga naast hem liggen. Zo gaat het wel. Ik pak hem vast en zing liedjes voor hem tot hij in slaap valt.
Ik ben blij dat ik op deze manier weer voor hem kan zorgen. En mijn partner wat kan ontlasten.
De volgende dag gaat het langzaam aan weer beter. De vermoeidheid blijft, zelfs nu nog, ruim een week later. Maar dat schijnt normaal te zijn. Ook hierin geef ik maar toe. Mijn lijf zal het nog wel even nodig hebben. Dan maar even wat rustiger aan.
Het huishouden loopt niet weg, dan maar wat minder schoon even. Dat pak ik later wel weer op.
Ik ben blij dat ik me beter voel. Ik ben ook dankbaar dat ik dit mee kon maken, een gratis oefening cadeau in acceptatie en loslaten.
Een gratis oefening in dankbaarheid en compassie. Ik heb ervaren om dankbaar te zijn voor de goede zorgen van mijn partner, dankbaar voor mijn warme bed en dankbaar dat ik me normaal gesproken gezond voel. Compassie voor mezelf terwijl ik ziek was. En diepe compassie voor mensen die langer of heftiger ziek zijn. Of die in een situatie zitten waar ze niet iemand hebben om voor ze te zorgen of een warm bed hebben.
Het leven zit vol met oefenmomenten. Je hoeft ze alleen maar te zien en te omarmen.
Deze ervaring maakte me weer dieper bewust van wat ik heb, dankbaar voor wat me gegund is. Gezondheid, een dak boven mijn hoofd, mensen om me heen die klaar staan om me te ondersteunen en te helpen.
De oefening in dankbaarheid maakt mij gelukkig en maakt dat ik weet wat echt belangrijk is in mijn leven. Is dat niet waar het allemaal om draait?
Ook leren hoe jij meer mindful kunt zijn? Kijk dan op www.mindfullevenbreda.nl
